فضل علی(ع) از زبان دشمن

فضل علی(ع) از زبان دشمن

در تاریخ آمده روزی معاویه، دشمن سرسخت امام علی(ع) به اتفاق فرزند نابکارش یزید، و عمرو بن عاص نشسته بود؛ در این هنگام شخصی از مصر هدیه نفیسی (قالیچه نفیسی) آورد و به معاویه اهداء کرد. معاویه در آن روز پیشنهاد عجیبی به یزید و عمرو بن عاص کرد، گفت: هر یک از ما یک بیت شعر در شأن علی(ع) بگوئیم و شعر هر کدام از ما، اگر از نظر ظاهر و معنی، جالب و زیبا بود، این هدیه مال او باشد.

یزید و عمرو بن عاص پیشنهاد معاویه را پذیرفتند.

معاویه گفت:

               خَیرُالوَری مِن بَعد احمد حَیدَرٌ        و النّاسُ اَرضٌ و الوصیُّ سَماءٌ

یعنی: بهترین مردم بعد از پیامبر(ص)، حیدر است؛ زیرا تمام مردم به منزله زمین هستند و علی(ع) به مثابه آسمان است، و هر چه برکت از زمین به دست می آید از آسمان است؛ زیرا اگر آسمان نبارد و آفتاب به زمین نتابد...هرگز از زمین چیزی روییده نخواهد شد و حقا شعر خوبی انشاد کرده است.

عمرو بن عاص در مقابل او گفت:

             و هُو الَّذی شَهِدَ العدُوُّ بفَضلِهِ        و الفَضلُ ما شَهِدَت به الاعداءُ

یعنی: علی(ع) کسی است که مثل معاویه دشمن او، او را ستایش و تمجید می کند، و فضیلت آن است که دشمن بگوید: پس علی(ع) کسی است که دوست و دشمن اعتراف به فضل او دارند و او را ستایش می کنند.

یزید گفت:

                 کَمَلیحَةٍ شَهِدَت بِها ضَرّائُها         و الحُسنُ ما شَهِدَت به ضَرّاءُ

یعنی: علی (ع) همچون بانوی زیبا روی و نمکینی است که هووهای او، به نیکی و بزرگواری او گواهی دهند، زیبایی آن است که هووها به آن گواهی دهند.

به هر حال شعر عمرو بن عاص از نظر شیوایی عبارت، برنده تشخیص داده شد، و آن هدیه، نصیب او گردید.

[ حکایتهای شنیدنی، ج 4،ص 36.]